Anneke vertelt over haar werk als vrachtwagenchauffeur
Hey hey iedereen! Daar ben ik weer met een nieuw interview met een vrouwelijke vrachtwagenchauffeur. Dit keer een echt rot in het vak als ik het zo mag zeggen. Anneke zit inmiddels al heel wat jaartjes op de weg. Benieuwd geworden naar haar verhaal? Lees vooral gezellig mee.

Kan je kort wat over jezelf vertellen?
Hallo iedereen, mijn naam is Anneke en ik kom uit Rotterdam. Inmiddels, zoals jullie net al konden lezen, ben ik al jaren op de weg. Sinds mijn 19e heb ik mijn ABCDE rijbewijzen en chauffeurs diploma (toen verplicht ) , daar moest ik 3 maand voor naar school. 2 keer in de week. Nu is dit voor iedereen code 95 geworden. 19 jaar was ik dus toen ik mijn eerste rit reedt naar Freudenberg in Duitsland. Ik nam toen mijn slaap spullen, eterij en drinkerij mee. Ik kon wel een hele week van huis. De volgende dag was ik al weer terug maar ik was echt zeer tevreden.
Mijn lievelingsmerk was en is nog steeds DAF. Dit merk heeft zonder te twijfelen het beste bed en een DAF heeft veel ruimte om je spullen op te bergen, dus dat is echt wel super fijn. En het rijdt gewoon het allerbeste.
Tijden veranderen
Toen ik 19 was, ging ik ook trouwen. Mijn inmiddels ex had een transportbedrijf in Rotterdam en zij reden met stukgoed door heel Europa. Hier pakte ik de mogelijkheid om zoveel mogelijk mooie buitenlandse ritten te rijden. Zo reedt ik naar Engeland met de boot Dover-Calais, Frankrijk, Luxemburg, België en Duitsland. En dat zonder navigatie.
Ik had landkaarten en stedenboekjes. Telefoons bestonden toen ook niet dus ik moest stoppen bij telefooncellen om verdere instructies te krijgen of om te overleggen.
Het werkte toen prima en je had een vrijer leven dan nu op de vrachtwagen. Ze wisten nooit waar je was of dat je in de file of wat dan ook maar stond maar het was goed.
Tijden veranderen, de navigatie kwam, telefoon en meer verkeersregels. Beetje bij beetje werd het chauffeursleven er niet gezelliger op. Helaas zijn er veel truckstops en café’s gestopt en binnenkort gaan er nog veel meer dicht.
Ik zit veel op de boot naar Zweden, UK en Ierland. Dat geeft iedere keer nog een rustpunt en gezelligheid onder de chauffeurs.
Grote verschillen met vroeger
De grote verschillen zijn vroeger reedt je met schijven ipv een chauffeurskaart. Na 2002 ideaal om met de schijven te rommelen en andere namen erop te gebruiken om langer achter stuur te zijn en langer door te kunnen werken. Politie had er bij lange nog geen kaas van gegeten als ze je aanhielden. Dus geen bekeuring en het bleef bijna altijd bij een waarschuwing.
Nu: zoals je zelf waarschijnlijk wel weet, er zijn zoveel regels in het verkeer. Meer en meer en boetes worden hoger en hoger. Snelheid moet je altijd aanpassen en de laatste paar jaar met de trucks die piepen / waarschuwen bij lijnen op de weg en op een afstand zelf kunnen afremmen wat ikzelf zeer gevaarlijk vind.
Er is weinig sociaal contact met chauffeurs onderweg. Vele truckstops zijn in de loop der jaren gesloten en overal betalen voor overnachtingen. Nee, er zijn echt veel meer nadelen nu. Het is dat dit werk in mijn bloed zit anders zou ik allang gestopt zijn
Bij welk bedrijf ben je werkzaam?
Momenteel rij ik voor 3 bedrijven. 2 in Nederland en 1 in België. Bij van Duijn rij ik voornamelijk plantjes naar Noorwegen. Voor Dekkers Transport rij ik broed eieren en kuikens, voornamelijk door heel Europa en voornamelijk de UK. Voor WLN Antwerpen rij ik zeecontainers. Ik rij onder weekcontracten. Inmiddels al jaren en dat bevalt mij prima zo! Het is zeer afwisselend werk.

Zelfstandig werken als vrachtwagenchauffeur is niet meer aantrekkelijk en ik ga dat niet meer doen. Met mijn ex man heb ik een eigen transport bedrijf gehad maar maar nooit meer.
2 grote wensen in het leven
Als klein meisje wilde ik al vrachtwagenchauffeur worden, dat was altijd een grote wens. Mijn oom Rinus kwam soms in onze straat, dan stond ik al buiten om een rondje mee te rijden. Mijn 2e wens was om veel kinderen te hebben, wat eigenlijk helemaal geen combinatie is. Ik heb dus 8 kinderen op de wereld gezet, 6 zonen en 2 dochters. Allemaal 1 voor 1. Inmiddels heb ik nu 6 kleinkinderen en alles is gezond. 1 van mijn zonen, Joery, rijdt ook nu 6 jaar internationaal. Inmiddels rijdt hij nu 1,5 jaar bij Dekker transporten, zelfs naar Rusland.

Leuke momenten tijdens het werk
Ze schatten mij al heel mijn leven jonger. Toen ik dus met 19 jaar al op de vrachtwagen zat ben ik vaak aangehouden. Toen was er zo goed als nog geen een vrouw op de weg en ik was toen echt nog een klein broekie achter stuur. Dan vroegen ze steeds mijn identiteit en rijbewijzen.
En één van de allerleukste dingen vind ik het als 1 van mijn (klein)kinderen meerijdt, dat gebeurt gelukkig regelmatig.

Het chauffeursvak combineren met de kinderen
Ik was getrouwd toen ik 19 jaar was. Alle rijbewijzen al en ik heb alleen maar zwangerschappen gehad zonder kwaaltjes. 1 voor 1 heb ik ze op de wereld gezet. Ik kon na enige weken na de bevalling weer gaan rijden met of zonder baby mee. Later woonden de kids en andere familie bij elkaar. Dus ik had oppas zat als ik wilde en alles liep altijd heel flexibel. Mijn toenmalige man was daar heel erg makkelijk mee.
Vooroordelen zijn er ook zeker wel
Vooroordelen heb ik genoeg last van gehad. Dit werk en deze sector wordt nog steeds heel erg gezien als mannenwerk. Je blijft het merken en voelen, helaas! Blijkbaar is het instinctief bepaald.
Aan iedereen die twijfelt om chauffeur te worden:
Of ik dit beroep zou aanraden? Tja, ik heb 6 zonen en 2 dochters. Ik rij natuurlijk zelf en mijn ex man reedt ook op de truck. Nu rijdt er 1 zoon ook op de vrachtwagen, dat is Joery. Hij is nu 29 jaar en inmiddels alweer 6,5 jaar internationaal vrachtwagenchauffeur. En weet je, ik hoopte dat er meer jongens van mij zouden gaan rijden zoals hun voorbeelden. Wij dus, hun vader en moeder, maar zo werkt het blijkbaar niet. Ja, of ik het echt zou aanraden.. Kijk, ik zou er weer voor kiezen het chauffeursleven. Het is toch iets wat ik als kind echt wilde.
Als iemand twijfelt om chauffeur te worden betekent het dat er iemand er al mee bezig is en dus het wil gaan proberen. Dan zeg ik zeker: ja, doen!
Op 29 januari start het programma: “ Meiden die Rijden “ om 20.30 uur NPO 3 en Anneke zal ook te zien zijn.
Dit was het verhaal van Anneke, misschien een beetje anders dan jullie gewend zijn maar super leuk toch?! Laat vooral in de reacties weten wat je van Anneke en haar verhaal vind. Bedankt voor het lezen.
Superleuk om te lezen. Ik vind deze rubriek zo leuk. Mijn bonuskinderen zijn allebei vrachtwagenchauffeur. Zij zien hun werk meer als hobby.
Geweldige chauffeur zo rustig zonder branie
Verkoopt geen onzin n topper