Dingen die ik niet leuk vond tijdens de zwangerschap

Hey hey iedereen! Vandaag heb ik een wat persoonlijkere blog voor jullie. Zoals jullie weten ben ik inmiddels al eventjes mamma van een prachtig zoontje. Opzich heb ik een goede zwangerschap gehad zonder al te veel gekke kwaaltjes etc maar toch zijn er een paar dingen die er voor hebben gezorgd dat ik niet zo heel erg heb kunnen genieten van de zwangerschap. In deze blog deel ik die punten graag met jullie. Lezen jullie mee?

Niet iedereen reageert misschien even enthousiast of leuk

Je kan en mag natuurlijk altijd een mening hebben over iemand zijn zwangerschap. Je kan het te vroeg vinden bijvoorbeeld of vinden dat iets niet een goede situatie is maar je hoeft daar niet persé heel hard voor uit te komen toch. Tuurlijk mag je er wat over zeggen ook maar je hoeft de zwangere er niet extreem kut door te laten voelen lijkt mij. Meerdere mensen hebben mij hier echt mee teleurgesteld en niet gereageerd zoals ik had gehoopt. Ik heb heel lang het gevoel gehad dat ondanks dat het niet gepland was ik niet blij mocht zijn met dit wondertje terwijl wij dat natuurlijk echt wel waren gelijk vanaf het begin dat we er achter kwamen. Mensen kunnen soms echt hard zijn, waarom?

Veel onzekerheid

Ja en dan in het breedste van de zin. Onzekerheid was toch wel iets wat regelmatig terug kwam. Onzeker omdat je jezelf letterlijk bloot moet geven bij jan en alleman, onzeker of alles goed zal gaan verlopen, onzeker of je zelf wel alles goed doet, onzeker door de lichamelijke veranderingen die je meemaakt. Over het algemeen ben ik er wel redelijk goed doorgekomen maar soms klapte ook alles even in 1 keer en werd het even te veel.

Wachten op uitslagen

Deze past misschien wel goed onder het kopje onzekerheid maar ik zet hem toch liever apart. Want man, wat duurt wachten lang als je wacht op bepaalde uitslagen van onderzoeken die je hebt gedaan. Bijvoorbeeld de NIPT, dagen lang heb ik daar met spanning op gewacht om dan vervolgens te horen dat ze mijn bloed zijn kwijt geraakt en ik weer opnieuw moest testen. Om dan vervolgens weer dagen lang te wachten. Zo ook met de suikertest, 2 keer heb ik die moeten doen en het wachten op die uitslagen duurt gewoon zo hartstikke lang. Zeker als je weet dat daar consequenties aan vast zitten. Als er iets is met je NIPT of suikertest, dan moet daar actie op ondernomen worden en dan duurt dat wachten op een verlossend telefoontje echt te lang. Op het eind van de zwangerschap had ik een iets wat hogere bloeddruk en werd ik een paar keer getest op zwangerschaps vergiftiging. Ik had dan om 08.30 een afspraak en dan aansluitend onderzoeken, ik zag dat om 11.30 mijn uitslagen bekend waren en ik kon daar zelf dan niks wijs uit worden en vervolgens wordt je om 17.00 gebeld met dat alles er goed uit ziet. Heel de dag wacht je in spanning af want als de uitslag niet goed was, moest ik terug komen en werd ik opgenomen. Zulke voorbeelden, echt verschrikkelijk vond ik dat.

De laatste loodjes

En dan heb ik het echt over de dagen naar de bevalling toe. Ik zag niet persé op tegen de bevalling want er is nog nooit één blijven zitten maar ik had geen seconde rust meer in mijn hoofd vanaf week 37 ongeveer. Toch wel heel erg nieuwsgierig naar hoe alles zou gaan verlopen en wanneer en hoe het zal gaan gebeuren. Of ik uiteindelijk ingeleid zou gaan worden of dat alles gewoon natuurlijk kon gaan verlopen. Waar en op welk moment mijn vliezen zouden gaan breken, als dat überhaupt al ging gebeuren en waar mijn vriend op dat moment zou zijn etc. Hoe zal de bevalling gaan? Uren lang weeën of persen en klaar? Pijnmedicatie of niet? Spoedkeizersnede? Maar ik denk dat iedere vrouw dit wel herkent. Er zijn zoveel verschillende scenario’s mogelijk maar je hebt er toch niet zoveel invloed op. Het is gewoon het beste om het op je af te laten komen maar je bent er waarschijnlijk wel heel veel mee bezig.

Dit waren voor mij toch wel punten die de zwangerschap echt een stuk minder leuk maakte en ik zal vast ook wel dingen vergeten zijn. Ik wilde dus niet persé de bekende dingen zoals de kwaaltjes benoemen maar juist de dingen waar nooit iemand het over lijkt te hebben. Het gaat altijd over de misselijkheid en het moe zijn maar voor mijn gevoel nooit over afgunst en de onzekerheid die er bij kan komen kijken in sommige gevallen. Dit is een persoonlijke blog dus hierin vertel ik hoe ik het heb ervaren. 

Heb je zelf ook zo’n puntje meegemaakt die je zou kunnen toevoegen aan deze lijst? Laat het vooral even weten in de reacties.